توسعه خودرو و نیاز به پایه‌های شوک لاستیکی نیازمند پیوندهای محکم‌تر و بادوام‌تری از لاستیک و فلز بود. این امر باعث ایجاد لاستیک چرخه ای شده که با اسیدهای قوی درمان شده است. در سال 1927، این فرآیند برای تولید سیمان های لاستیکی ترموپلاستیک مبتنی بر حلال برای اتصال فلز به لاستیک مورد استفاده قرار گرفت.
چسب شیشه ای های چسبنده مبتنی بر لاستیک طبیعی برای اولین بار توسط هنری دی (پتنت 3965 ایالات متحده) در سال 1845 بر روی پشتیبان استفاده شد. بعدها از این نوع چسب ها در نوارهای جراحی و برقی با پشت پارچه استفاده شد.
در سال 1925، صنعت نوار حساس به فشار متولد شد امروزه، یادداشت‌های چسبناک، نوار اسکاچ و سایر نوارها نمونه‌هایی از چسب‌های حساس به فشار (PSA) هستند.
یک گام کلیدی در توسعه پلاستیک های مصنوعی، معرفی پلاستیک گرماسخت معروف به فنولیک باکلیت در سال 1910 بود در عرض دو سال، رزین فنولیک به عنوان لاک پوشش روی تخته سه لا اعمال شد. در اوایل دهه 1930، فنولیک ها به عنوان رزین های چسبنده اهمیت پیدا کردند.
دهه های 1920، 1930 و 1940 به دلیل جنگ های جهانی اول و دوم شاهد پیشرفت های بزرگی در توسعه و تولید پلاستیک ها و رزین های جدید بود. این پیشرفت‌ها توسعه چسب‌ها را با اجازه دادن به استفاده از مواد جدید توسعه‌یافته که ویژگی‌های متنوعی از خود نشان می‌دهند، بسیار بهبود بخشید.
با تغییر نیازها و تکنولوژی روزافزون، توسعه چسب های مصنوعی جدید تا به امروز ادامه دارد با این حال، چسب های طبیعی به دلیل کم هزینه بودن، همچنان بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند.
از 1 تا 500 بعد از میلاد یونانیان و رومی ها سهم زیادی در توسعه چسب ها داشتند. روکش چوب و خیاطی توسعه یافت، تولید چسب های حیوانی و ماهی تصفیه شد، و سایر مواد مورد استفاده قرار گرفت. خمیرهای مبتنی بر تخم مرغ برای چسباندن برگ‌های طلا با ترکیبات طبیعی مختلف مانند خون، استخوان، پوست، شیر، پنیر، سبزیجات و غلات استفاده می‌شد.
